Niet alleen mijn man en ik zijn dit jaar 40, ook ons huis dateert van 1975. Het is een fijn huis met wel wat tekortkomingen (hoe vaak kun je je kelder moeten leegpompen?).
Het enige wat knaagt bij een controlefreak als ik, is dat vele zaken over het huis mij totaal onbekend zijn. Steeds krijg ‘k de bibber als er een werkman over de vloer komt. Bij vragen als “En waar zit uwen bezinkput?” of “Er loopt onder die tegels toch genen elektriek, hé” breekt het koud zweet me uit en kan ‘k alleen maar stamelen dat we hier nog niet lang wonen. Dat we hier intussen 11 jaar wonen, laat ‘k dan achterwege. Toch krijg ‘k dan iedere keer de wat-voor-kiwi-hebben-we-hier-blik.
Vandaag was het nou geen klusjesman, maar de radio. Volgende week komt er namelijk een campagne van de Vlaamse overheid over het gevaar van loden leidingen. Thomas Siffer verwoordde het zo mooi bij Tales from the Crib:
Je bent zelden bang van wat is, meestal van wat zou kunnen komen.
En plots werd ‘k inderdaad bang. Een deel van mij vond het niks om bang voor te zijn en zat nog te oreren dat het tegenwoordig in is van mensen bang te maken voor vanalles, maar een ander deel van mij liet alles vallen en liep al met een magneetje het huis rond.
Spijtig genoeg was geen enkele buis magnetisch. Dus nu weet ‘k het nog niet. Gelukkig weet ‘k dit wel:
Elk huisje heeft zijn buisje.
Soezeberen 