Ik was slank. Het zou de titel van een boek kunnen zijn, maar het was ook het verhaal van mijn leven, tot voor kort.
Ik was het meisje tegen wie iedereen zei: “Amaai, er is precies ook geen vetten aan gij”. Ik was de vrouw die talloze jaloerse blikken kreeg als ik nog een tweede stuk taart nam. Ik leefde zonder dat doembeeld van de weegschaal en flirtte met de 57 kg.
En toen kwamen de pil, de migraine-medicatie en m’n cola-verslaving. En in m’n hoofd was ik nog altijd die slanke, terwijl de tabellen van de huisarts over 65 kg in die tijd spreken. Het ging aan me voorbij. Geen enkel dessertje liet ik staan. En zwangerschapskilo’s? I laugh in the face of zwangerschapskilo’s.
Ik probeerde diëten uit (17 dagen-dieet, bloedgroepdieet, metabolismedieet), maar niet voor mezelf, gewoon om ze aan anderen te kunnen aanraden.
En nu? Nu zie ik 68 kg op de weegschaal en ook in de spiegel (38% vetpercentage, sic)
Ik ben niet slank.
Soezeberen 