Graaf-me-een-put-en-ik-kruip-erin-moment nummer één:
na een halfuur aanschuiven heb ik een stuk stretchdenim van 2m40 lengte en 1m40 breedte bemachtigd. ‘k Sta met de GSM in de aanslag om triomfantelijk het expert-familielid dat me zorgvuldige instructies gegeven heeft, te melden dat de missie stof bemachtigen geslaagd is. Het ligt al op mijn lippen: “Yes, 2m40 van die stof aan 6 euro per meter!” en ik heb een antwoord in gedachten (“Super! Je bent de max!”) maar dat wordt luidkeels overstemd door een vlaag van inzicht: het was geen 2m40 maar 2m80. Zucht. Het hoeft geen betoog dat er een stuk volslagen nutteloze stof nu ergens diep in een kast weggepropt zit.
Graaf-me-een-put-en-ik-kruip-erin-moment nummer twee:
na weer een halfuur aanschuiven bij een ander kraam ben ik een tweede stofje aan het afrekenen. Naast mij staat één van de weinige mannelijke bezoekers. Hij werpt een blik op het stuk stof dat ‘k vast heb en becommentarieert gniffelend tegen z’n vrouw en alle omstaanders: “Dat is nu precies een Carmen-stofke. Gij zou dat nooit dragen hé, schat.” En voor het geval ik het nog niet goed begrepen zou hebben: “Ge weet wel, Carmen van De Kampioenen.”
Soezeberen 