Bij Tinyblogt las ik hoe zij uitging in de jaren ’80. Ik zette grote ogen op, want ja, uitgaan in de jaren ’90 was toch van een ander kaliber.
Laat me eerst beginnen met te zeggen dat ik echt wel op een strenge katholieke meisjesschool zat en dat m’n ouders behoorlijk controlerend waren. Zo kwam mijn vader mij ook altijd om halféén halen. Gelukkig maar, achteraf gezien, want de favoriete uitgaansplaats van m’n klasgenoten was een dancing die uiteindelijk een drugshol bleek te zijn (de politie-invallen waren altijd later in de nacht en werden me dan ook steeds achteraf in geuren en kleuren na-verteld door m’n vriendinnen)
Alcohol en jongens raakte ‘k op m’n 16 jaar nog niet aan. Er was maar één ding dat me iedere keer deed zagen (“echt, ma, iederèèn gaat”) om nog eens te mogen gaan: de muziek. Je zou het niet zeggen want nu ben ik via Radio Donna bij Radio 2 verzeild, maar indertijd kon ‘k er echt volledig voor gaan op de dansvloer. Nog steeds kan ‘k Smells Like Teen Spirit niet horen zonder te voelen hoe die dansvloer begon te kolken. En wees gerust, m’n glas liet ‘k nooit onbeheerd dus dààr was die sensatie al niet door te verklaren. En nu ‘k de songtekst er nog eens op na-lees: door de poëtische tekst kwam het ook al niet.
Benieuwd wat m’n net-tienerdochter van haar moeder zou zeggen. Wellicht hetzelfde als hetgeen ze verzucht als ‘k in de auto met Pearl Jam meedrum: gênant, mama, heel gênant.
Soezeberen 