Ooit zette ik tussen Kerst en nieuw het Archief der Archieven op. Een echte archiefkast, mapjes in lang bestudeerde categorieën en zelfs een rasechte kleurcode.
Enkele maanden later bleek er één groot probleem te zijn: ik zag er als een berg tegenop om elk bijkomend papiertje in het juiste kleurtje, mapje,… te steken. Veel te ingewikkeld. Uiteindelijk bleven de meeste fakturen en aanverwanten hangen in een soort Vagevuur der Papieren: in her en der verspreide kartonnen dozen, uitpuilende keukenlades en op vensterbanken (ja, Hoarders is hier bij momenten niet veraf) Geen aanrader dus.
(Otje, Annie M.G. Schmidt)
In 2016 las ik Marie Kondo. Naast het occasioneel vreemd opplooien van handdoeken heeft dit me geleerd dat een archief niet zo georganiseerd dient te zijn. Want hoe vaak heb je bijvoorbeeld een Telenet-faktuur van drie jaar geleden nodig? Men neme een doos, men schrijve daarop “Archief” en men gooie alles erin.
Op vlaanderen.be zag ik ook dat ik veel te angstig ben: van al die “belangrijke papieren” mag er heel veel weg.
Van een vrijgevig familielid leende ik dan ook een papierversnipperaar. Wat een genot. Per twaalf vlogen de papieren er doorheen. Ik kreeg er algauw plezier in en ging in alle kasten op zoek naar papieren om aan flarden te laten verscheuren. Vertrouwelijk of niet, gewoon voor de kick.
Ik denk dat ik er een nieuwe eindejaarstraditie van maak: papiersnipper-vuurwerk.
Soezeberen 